Sygn. akt III Kp 2001/06

Dnia 4 stycznia 2007r.

POSTANOWIENIE

Sąd Rejonowy dla Warszawy - Woli w III Wydziale Karnym w składzie:
Przewodniczący : ASR Urszula Rosochacka
Protokolant: Agnieszka Działa
przy udziale Prokuratora -
po rozpoznaniu na posiedzeniu zażalenia Stowarzyszenia Zielone Mazowsze na postanowienie z dnia 4 sierpnia 2006 r. Sygn. akt 1 Ds. 502/06/IV o odmowie wszczęcia śledztwa na podstawie art. 306 § 1 kpk, art. 437 § 1 kpk

postanawia

zażalenia nie uwzględnić i utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie Prokuratora Prokuratury Rejonowej Warszawa Wola z dnia 4 sierpnia 2006r. o odmowie wszczęcia śledztwa.

Uzasadnienie

Prokurator Rejonowy dla Warszawy Woli postanowieniem z dnia 4 sierpnia 2006r. odmówił wszczęcia śledztwa po rozpoznaniu zawiadomienia złożonego przez Stowarzyszenie Zielone Mazowsze dotyczącego niedopełnienia obowiązków przez pracowników Zarządu Dróg Miejskich w Warszawie, tj. o czyn z art. 231 § 1 kk.

Zawiadomienie dotyczyło nie dopełnienia obowiązków w sprawie przeprowadzenia remontu ulicy Marszałkowskiej na odcinku od Placu Unii Lubelskiej do Placu Konstytucji bez wymaganego prawem pozwolenia na budowę oraz w sprawie nieprawidłowego oznakowania dróg dla rowerów w wielu miejscach w Warszawie. Prokurator dokonując analizy zawiadomienia, stwierdził, że pracownicy ZDM, nie dopuścili się niedopełnienia obowiązków.

Zawiadamiający w ustawowym terminie wniósł zażalenie na w/w postanowienie. Podniósł, że wielokrotnie zwracali się o przeprowadzenie oznakowania ścieżek rowerowych, co nie odniosło żadnego skutku. Przyznali, że sprawę ul. Marszałkowskiej można było uznać za czysto formalną i niezbyt szkodliwą społecznie. Natomiast kwestia bezpośrednio związana z bezpieczeństwem na drodze powinna być wnikliwie zbadana.

Prokurator nadrzędny zażalenia nie uwzględnił i przychylił się do stanowiska Prokuratora Rejonowego. Stwierdził, że opieszałość w realizacji postulatów zawiadamiającego nie wyczerpuje znamion przestępstwa.

Sąd zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd przychyla się do stanowiska Sądu Najwyższego, wyrażonego w wyroku z dnia 25 listopada 1974r. II KR 177/74, że nie każde, formalne tylko przekroczenie uprawnień lub niedopełnienie obowiązków służbowych pociąga za sobą odpowiedzialność karną z art. 246 kk (obecnie art. 231 kk), gdyż dla bytu tego przestępstwa konieczne jest także działanie przez sprawcę na szkodę interesu społecznego lub jednostki. Domniemanie, że każde formalne przekroczenie uprawnień lub niedopełnienie obowiązków służbowych stanowi samo przez się działanie na szkodę interesu publicznego, i to zarówno pod względem podmiotowym jak i przedmiotowym, nie dałoby się pogodzić z materialną definicją przestępstwa (art. 1 k.k.) i pomijałoby oczywisty fakt, że oprócz odpowiedzialności karnej istnieje także odpowiedzialność służbowa, czy dyscyplinarna. Sąd natomiast podkreśla, że należy odróżnić odpowiedzialność karną od odpowiedzialności służbowej czy dyscyplinarnej.

Nie negując konieczności przystosowania dróg również dla rowerzystów, nie można w zachowaniu pracowników ZDM, doszukiwać się znamion czynu zabronionego.

Zdaniem Sądu działanie pracowników ZDM nie jest ukierunkowane bezpośrednio na wywołanie szkody w interesie społecznym lub jednostki.

Poza tym w ocenie Sądu szkoda, na którą narażony zostaje interes społeczny lub prywatny powinna być realna, a nie tylko potencjalna, jak to ma miejsce w przedmiotowej sprawie.

Tym samym, nie zaistniał realnie element rzeczywistego narażenia na szkodę w wyniku konkretnego zaniedbania.

Wobec powyższego, Sąd przychylając się do stanowiska Prokuratora orzekł jak w sentencji.

POUCZENIE na powyższe postanowienie zażalenie nie służy

[Wytłuszczenia od redakcji, skan kopii pisma wrzutnia.fz.eco.pl/rowerowe/odpowiedzi/sr_odmowa200701.pdf ]